Obchody 59. Międzynarodowego Dnia Teatru

Stało się! Po długim czasie oczekiwania oficjalnie powróciliśmy na teatralne deski! Za nami premiera „Iwony, księżniczki Burgunda” Witolda Gombrowicza w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza.

Ponieważ premiera, początkowo zaplanowana na 30 marca, miała odbyć się w ramach obchodów 59. Międzynarodowego Dnia Teatru przełożyliśmy również świętowanie.

Tuż po pierwszym pokazie naszej najnowszej produkcji odbyła się uroczysta gala, podczas której pracownicy Teatru odebrali nagrody przyznane przez Marszałka Województwa Podkarpackiego, Prezydenta Miasta Rzeszowa oraz Dyrektora Teatru.

Poznaliśmy także wyniki internetowego plebiscytu Wandy’20, w którym Ulubioną Aktorkę, Ulubionego Aktora i Ulubiony Spektakl wybrali Widzowie.

Nagrody Marszałka Województwa Podkarpackiego odebrali:

- Aktor Piotr Mieczysław Napieraj (Nagroda „Artystyczny Znak Podkarpacia” za szczególne osiągniecia)

- Aktorka Barbara Napieraj

- Kierownik Działu Administracyjno-Gospodarczego Jolanta Rozmus

- Kierownik Działu Technicznego i Obsługi Sceny Krzysztof Jawniak 

Nagrody Prezydenta Miasta Rzeszowa za osiągnięcia o szczególnym znaczeniu:

- Aktorka Dagny Mikoś

- Aktor Michał Chołka

Nagrody Dyrektora Teatru:

- Aktorka Małgorzata Pruchnik-Chołka

- Specjalista ds. marketingu Aneta Ciźla

- Specjalista rzemiosł teatralnych – akustyk Marian Kornaga

Nagrody Wandy’20 otrzymali:

- Ulubiona Aktorka Widzów Mariola Łabno-Flaumenhaft

- Ulubiony Aktor Widzów Michał Chołka

- Ulubiony Spektakl Widzów „Szalone nożyczki” w reż. Marcina Sławińskiego

Serdecznie gratulujemy!

List Aktorek i Aktorów zrzeszonych w Międzyzakładowej Komisji Związku Zawodowego Aktorów Polskich w Rzeszowie, odczytany przez Dagny Mikoś podczas obchodów 59. MDT.

Niech żyje Teatr!

Na pustej, ciemnej scenie stanął aktor. Pomyślał: ,,Zrobię teatr. Słyszałem, że Teatr to zwierciadło, odbija rzeczywistość, czasem wyraźnie, a czasem krzywo”. Stworzył aktor zwierciadło i... odbił pustkę. Teatr to okno, pomyślał zatem. Otworzę je i niech się ukaże świat za nim. Otworzył okno... spojrzał w pustkę i czym prędzej zatrzasnął. Próbował wiele razy i na różne sposoby. Po każdej próbie stał na scenie bardziej sam. Bardziej bezradny i bardziej pusty.

Na ciemnej widowni zasiadł widz. Pomyślał: ,,Zobaczę teatr. Może mnie rozśmieszy, może wystraszy, może pomoże zrozumieć świat, albo siebie." Wytężył uwagę i... ujrzał pustkę. Nieśmieszną, niestraszną nie dającą zrozumienia, ani odpowiedzi. Odszedł bezradny i tak samo pusty jak wcześniej.

Trochę smutny taki obraz. Taki trochę pandemiczny. Bo i trochę smutny i dziwny był ten czas. Bez spektakli, bez aktorów, bez widzów. Może jednak potrzebowaliśmy go, by uzmysłowić sobie, że to bez czego trudno nam żyć, to relacje. By przypomnieć sobie, właśnie taką relacją jest teatr. Czasem trudną, czasem kojącą, ale zawsze jest spotkaniem. Właśnie w tym spotkaniu teatr się staje. I właśnie w tym spotkaniu może się stać wszystkim. Zwierciadłem, oknem, pocieszycielem, nauczycielem i czym tylko go uczynimy. Bo tworzymy go my. My razem. My w spotkaniu. W relacji. Tak, to od nas zależy jakim będzie i czym będzie. Czy pomoże nam nazwać na nowo rzeczywistość, czy przypomni o czymś istotnym, co z pamięci już uleciało, a może będzie po prostu chwilą przerwy od codzienności. Dlatego właśnie taką radością napełnia nas to dzisiejsze spotkanie. Wreszcie mógł stać się TEATR.

Brakowało nam was, Widzów. A skoro tu jesteście to to mamy nadzieję, że wy też trochę tęskniliście. Zatem spotykajmy się. Spotykajmy się, by pomóc sobie, dać radość, wspólnie zastanowić się nad życiem, nad światem, nad sobą. Spotykajmy się, póki możemy i spotykajmy się bo już możemy, bo wierzymy, że to ma SENS.